Wekdal sakmeniko kita pinaggih kaliyan wulan Shofar, wulan kaping kalih saking tahun hijriyyah. Dipun wastani kaliyan Shofar keranten bongso Arab rumiyen ngosongaken kegiatane.
Ugi wonten ing wulan kasebat, masyarakat naliko semanten sami ninggalaken daerahipun, sak perlu bidal perang utawi tindakan.
Kanjeng Nabi dawuh:
لَا عَدْوَى وَلَا طِيَرَةَ وَلَا هَامَةَ وَلَا صَفَرَ وَفِرَّ مِنْ الْمَجْذُومِ كَمَا تَفِرُّ مِنْ الْأَسَدِ. رواه البخاري ومسلم
Artosipun: Ora onok ‘adwa, thiyaroh, hamah, shofar, lan mlayuo siro saking wong kang kena kusta (lepra) koyo dene siro mlayu (ngadoh) saking singa. (Riwayat Bukhari lan Muslim)
Tegese ‘adwa meniko percados menawi wonten penyakit ingkang saget nular piyambak, tanpo wonten proses sakderengipun lan tanpa izin saking Allah.
Thiyarah meniko percados bilih nasib sae lan nasib olo saksampunipun ningali manuk. Amergi ing masyarakat jahiliyah wonten mitos menawi wonten tiyang medal saking griyo ningali manuk mabur ing sisih tengenipun, niku tengere pinaringan nasib sae. Kosok wangsulipun menawi ningali manuk mabur ing sisih kiwo, niku tengeripun manggihi nasib awon, milo kedah wangsul.
BACA HALAMAN BERIKUTNYA..
