فَكُلًّا أَخَذْنَا بِذَنۢبِهِۦ ۖ فَمِنْهُم مَّنْ أَرْسَلْنَا عَلَيْهِ حَاصِبًا وَمِنْهُم مَّنْ أَخَذَتْهُ ٱلصَّيْحَةُ وَمِنْهُم مَّنْ خَسَفْنَا بِهِ ٱلْأَرْضَ وَمِنْهُم مَّنْ أَغْرَقْنَا ۚ وَمَا كَانَ ٱللَّهُ لِيَظْلِمَهُمْ وَلَٰكِن كَانُوٓا۟ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ
Artosipun: Mula (dheweke kabeh iku) kita siksa disebabake dosane, mula ing watara dheweke kabeh ana kang kita timpakan karo kae udan watu kerikil lan ing watara dheweke kabeh ana kang ditimpa swara banter kang mengguntur, lan ing watara dheweke kabeh ana kang kita benamkan menyang jroning bumi, lan ing watara dheweke kabeh ana kang kita karemaken, lan Allah sapisan-pisan ora arep menganiaya dheweke kabeh, ananging dheweke kang menganiaya awake dhewe. (QS al Ankabut 40)
Kita sadari menawi langit lan bumi punika ajrih lan tundukipun dhateng Allah luar biasa sanget, mila langit lan bumi dugi dhateng Allah kaliyan remen manah, mboten mungkin balak bencana mandhap saking langit utawi saking bumi tanpa wonten izin saking Allah.
ثُمَّ اسْتَوٰىٓ اِلَى السَّمَاۤءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْاَرْضِ ائْتِيَا طَوْعًا اَوْ كَرْهًاۗ قَالَتَآ اَتَيْنَا طَاۤىِٕعِيْنَ
Artosipun: “Piyambakipun (Allah) banjur pinuju menyang (penciptaan) langit lan (langit) iku isih arupa asap (beluk). Allah berfirman marang deweke lan marang bumi, “Tunduko marang aku karo patuh utawa kapeksa.” Kaping lorone njawab, “Kita tunduk lan patuh.” (QS An Fusilat 11)
Jama’ah shalat jum’at ingkang dirahmati allah,
Sampun wekdalipun kangge kita umat Islam kangge langkung saestu menawi napa mawon ingkang kedados inggih punika duginipun saking Allah subhana wata’ala.
Napa mawon musibah ingkang kedados ing kita inggih punika amargi ulah kita piyambak. Sanes amargi dinten, tanggal, sasi bahkan warsa, mliginipun ing sasi sapar. Punika lah keyakinan umat islam ingkang leres.
BACA HALAMAN BERIKUTNYA..
